Aby zrozumieć dezynsekcje OZONEM (tępienie szkodliwych pasożytniczych owadów), należy przede wszystkim przyjrzeć się ich budowie.
Kluczowe znaczenie ma układ oddechowy. Wymiana gazów u owadów odbywa się poprzez otwory w nieprzepuszczalnej powłoce zwane PRZETCHLINKAMI. Owady mają 10 par przetchlinek: 2 pary na tułowiu, 8 par na odwłoku.
Przez te otwory (przetchlinki) powietrze i gazy przedostają się do tchawek – cienkich rozgałęzionych sztywnych rurek w ciele owada, gdzie następuje wymiana powietrza i oddychanie.

W trakcie funkcjonowania przetchlinki otwierają się i zamykają pobierając tlen, a dwutlenek węgla wydalany jest przez skórę. Mechanizm obronny owada polega m.in. na blokadzie i zamknięciu otworów oddechowych (przetchlinek), gdy poczuje zagrożenie i trujące dla niego gazy.
Zdarza się, że bez tlenu owady potrafią przetrwać wiele godzin, udając martwe (o wiele mniejsze zapotrzebowanie na tlen). Następuje „uśpienie” owada, który po niewystarczającym stężeniu ozonu i czasie ekspozycji może powrócić do normalnej egzystencji.

Poza bezpośrednim niszczeniem szkodliwych owadów ozonowanie wpływa również pośrednio m.in.:

• środek odstraszający, niekorzystny dla żerowania na danym obszarze
• czynnik zaburzający komunikowanie się owadów – ozon niszczy feromony płciowe, ścieżkowe, alarmowe itp. owady nie znajdują zapachów pokarmu, zapachów swojego gatunku i innych, zapachów drogi powrotnej do kryjówek, niektóre nawet nie wyjdą z kryjówek, jeżeli taka droga nie zaistnieje.
• Jeżeli zwalczamy owady innym środkiem biobójczym niż ozon, ozonowanie pozwala na pozbycie się resztek toksyn po takiej dezynsekcji i oczyszczenie pomieszczeń z substancji trujących.